KagaKuro

Początkujący cukiernik

Dziennik kapitana, cholernie się nudzę. Siedzę w przedostatniej ławce, a tuż za mną niebieskowłosy kurdupel Kuroko, który najwyraźniej nie ma ochoty ze mną współpracować...W ogóle do mnie nie zagada, ani nie pomoże. Mógłby zwrócić na siebie uwagę nauczyciela, a wtedy ja, jak ten ninja wyskoczyłbym przez okno i nikt już by o mnie nie usłyszał. A przynajmniej nie nauczyciele. Ale w tej sytuacji nie mogłem liczyć na to, że mój cień w jakiś sposób mi pomoże. W końcu aktualnie odbywała się lekcja japońskiego. No i kto by się spodziewał, że to jedyne zajęcia na których Tetsuya nie zasypia...A właśnie. Ja kurcze nie wiem jak to jest, że on może sobie bezkarnie spać na lekcjach, a kiedy ja na chwilę zamknę oczy, to ląduje na dywaniku u dyrektora? Przecież to jest nie fair! Dyskryminacja! Choć nie wiem, co to słowo oznacza....Będę musiał zapytać się Kuroko. Nie wiem czemu jest tak, że ten kurdupel zna znaczenie każdego słowa o jakie go zapytam....No chociażby apogenium. Co to do cholery znaczy? Nie wiesz? Idź do tego pana za mną. On ci wszystko powie. Magia. On jest jak Dzwoneczek, ta wróżka! Z tą różnicą, że Kuroko nie ma skrzydeł i nie jest blondynem. A..i nie jest dziewczyną. I nie nosi sukienki z liści. Chociaż...Nie wyglądał by tak źle....
-Kagami Taiga, odpowiesz w końcu na zadane ci pytanie? -usłyszałem nagle.
-A, przepraszam...ale...Mógłby pan ponowić pytanie?
-Wypowiedziałem je już 5 razy. Powinieneś być bardziej uważny. A teraz czekam na odpowiedź.
Siedziałem nieruchomo nie wiedząc co powiedzieć. Pytanie nie usłyszałem. A nawet gdybym usłyszał, pewnie i tak nie znał bym odpowiedzi...
-Kagami, to naprawdę bardzo proste pytanie.
-Ech...No dobrze, Kuroko od dłuższej chwili ma rękę w górze ale...nie. Spokojnie Kuroko, dobrze wiem, że znasz odpowiedź. -stwierdził, po czym usiadł za biurkiem i zaczął bazgrać coś w dzienniku...
Super po prostu! Pewnie kolejna jedynka, albo uwaga! Nie no po prostu świetnie!
Kiedy zajęcia się się skończyły wyszedłem z sali mega wkurzony. Każdy kto był na korytarzu, omijał mnie szerokim łukiem. Nie dziwie się im. Gdybym mógł, to bym staranował wszystko co stanęłoby mi na drodze.
Wyszedłem na dziedziniec i usiadłem na ławce, gdzie przesiedziałem około 3 godzin. Sam nie wiem po co aż tyle. Może po prostu potrzebowałem pobyć trochę sam, żeby ochłonąć. W końcu jednak wróciłem do szkoły. Co prawda na ostatnią lekcję, ale zawsze coś. Później odbył się trening. Czas zleciał w dość szybkim tempie i nie wiadomo kiedy rozeszliśmy się każdy w swoją stronę. Idąc na przystanek, wyjąłem z portfela rozkład jazdy. Do autobusu miałem jeszcze 10 minut. Spoko. Przynajmniej raz się nie spóźnię.
-Kagami-kun...-usłyszałem nagle za plecami.
-Ach! -odwróciłem się gwałtownie -K-Kuroko?! -znowu to zrobił. Znowu zaszedł mnie od tyłu.
-Przepraszam...nie chciałem cię wystraszyć.
-Nie chciałeś, ale to zrobiłeś. Ech, cały ty -poczochrałem mu włosy i westchnąłem.
-Przepraszam...
-No nie przepraszaj już. Gotowy na dzisiejszą lekcję?
-Tak -pokiwał głową z lekkim uśmiechem na twarzy.
Odwdzięczyłem się tym samym i złapałem Kuroko za rękę, wciągając go do autobusu, który właśnie przyjechał. Jechaliśmy około 30 minut. To i tak całkiem nieźle.

-Przepraszam za najście -powiedział niebieskooki wchodząc do domu. Ściągnął buty i ruszył w stronę kuchni.
-Coś ty taki oficjalny? Nie przesadzaj...
Skinął tylko głową i usiadł przy stole. Pewnie zastanawiacie się, po co Kuroko do mnie przyszedł, prawda?
No więc tak, szósty zawodnik widmo, postanowił nauczyć się piec. Fajnie, co? I obrał sobie mnie za nauczyciela! Poczułem się dowartościowany! Na początku upiekliśmy ciasteczka. Znaczy, najpierw ja. A potem Tetsuya. Przyznam, że jak na pierwszy raz wyszło mu całkiem dobrze....Nie licząc tych 8 spalonych....Niestety trafiłem na jedno z nich...Ale dwa mu wyszły. To już jakiś postęp. Spróbował jeszcze 3 razy, ale poprawy jakoś nie było widać. Cóż, poradziłem mu, że musi trochę więcej poćwiczyć. Zgodził się ze mną, lecz było wyraźnie widać, że zrobiło mu się smutno.
-To co teraz? Jakieś ciasto? Może czekoladowe?
-A...mógłbym spróbować, sam je upiec?
-Sam? Tak od razu?
-Tak...
-No dobra...tylko nie wysadź mi kuchni. I ostrożnie z piekarnikiem.
-Oczywiście...nie jestem już dzieckiem, Kagami-kun.
-Śmiem w to wątpić -westchnąłem głośno i wyszedłem z kuchni.
Usiadłem na kanapie przed telewizorem. Na wszystkich kanałach leciały jakieś romansidła...Kurcze, ludzie. Czy wy nie macie lepszego pomysłu na życie? Już dawno po walentynkach! Przeleciałem (bez skojarzeń proszę ;-;) kilka programów do przodu i znalazłem film godny mej uwagi. W końcu film przygodowy. A jak. Lubię takie! Podziwiam aktorów, którzy w nich grają. Wczuwają się w swoją postać tak bardzo, że aż czasami mam wrażenie, jakby to wszystko działo się naprawdę. Cudowne uczucie...Uśmiechnąłem się szeroko i z zapartym tchem przeżywałem kolejne minuty, wpatrując się w telewizor. Po dwóch godzinach film dobiegł końca, a ja nie wiadomo kiedy zasnąłem. Obudził mnie hałas dobiegający z kuchni. Przestraszony zerwałem się na równe nogi.
-Co się stało?!
-A-ach, Kagami-kun...przepraszam...Kiedy myłem naczynia, miska wypadła mi z rąk...
-Mato i córko.....Kuroko nie strasz mnie tak więcej! Myślałem, że zawału dostanę!
-Przepraszam...
-Nie przepraszaj, nic takiego się nie stało. A właśnie...jak tam to ciasto, hm?
-Ach, no tak. Kagami-kun, zamknij oczy proszę.
-He? Ale czemu?
-Proszę.
-No okej...-spełniłem prośbę niebieskookiego chłopaka. Oczy miałem zamknięte jakieś dobre 10 minut...No to już było co najmniej dziwne. Zacząłem pukać palcami o blat stołu, zniecierpliwiony.
-Już możesz otworzyć.
Uradowany uchyliłem powieki. Kuroko stał przede mną trzymając ciasto czekoladowe. Co więcej było ono podzielone na trzy części, a każda była oddzielona jakimś jasnym kremem i truskawkami. Na wierzchu była marcepanowa piłka do koszykówki, a tuż obok niej cyfra 10. Cudowne wykonanie! Nie sądziłem, że wyjdzie mu to tak dobrze! Ciekawe jak to smakuje...
-Wspaniałe, Kuroko! Naprawdę cudowne!
-W-wszystkiego najlepszego, K-Kagami-kun....
-Co?
-D-dzisiaj masz urodziny w-więc...
No tak! Wiedziałem, że o czymś zapomniałem...Ale jak można zapomnieć o swoich urodzinach. Kurcze noooo....Brawa dla Kagamiego poproszę!
-K-Kuroko....jejku, nie wiem co powiedzieć. Całkowicie o tym zapomniałem! Kuroko, dziękuję! -krzyknąłem i przytuliłem do siebie niższego przyjaciela. Kątem oka zauważyłem na policzku niebieskookiego trochę kremu. Uśmiechnąłem się szeroko.
-Ubrudziłeś się. Hehehe....Kocham cię Ku-...nie. Kocham cię Tetsuya.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No i oto wasze upragnione KagaKuo ^^" Aiko znowu jest chora, a jak jest chora i bierze się za pisanie, to jej to zbytnio nie wychodzi....Gomene, jeżeli są tam błędy ortograficzne, stylistyczne czy językowe :c
No i jeżeli komuś się nie spodoba ff, to też przepraszam :c

~~Aiko