AkaKuro

Nienawidzę, a jednocześnie kocham...

-Coś nie tak, Tetsuya?

Spojrzał na niego pustymi oczyma. Już nic nie rozumiał. Dlaczego to wszystko tak się potoczyło? Czy ta miłość, o której jego ukochany go tak zapewniał, była tylko po to, aby go zwabić? "Już Cię nie potrzebuję. Jesteś zbędnym obciążnikiem." Nie mówi tego, lecz on to słyszy...Wpatrując się w czerwonowłosego zastanawia się, czy ten potrafi zrozumieć jego uczucia...Nie chce tego dłużej znosić...

-Nie słuchasz mnie. Co się dzieje, Tetsuya?

Głos wyższego jakby ucichł. Nie ignorował go. Pogrążony w swoich myślach nie był w stanie czegokolwiek usłyszeć. Jednak nie powinien był tego robić. Mógł choć trochę uwagi skupić na Akashim. Poczuł szarpnięcie za ramię. Wbił wzrok w heterochromie ukochanego. Sam już nie wiedział jak ma się zachowywać w jego towarzystwie...Bał się. Bał się za każdym razem, kiedy mieli się spotkać. "Najłatwiej byłoby to wszystko zakończyć..." Lecz myśleć było dużo łatwiej, niż zrobić...

-Jak zwykle to samo. Znudziło Ci się? Może to dostarczy trochę atrakcji.

Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, poczuł uderzenie w twarz. Upadając na ziemię, uderzył o jakiś kamień. Na głowie pojawiła się rana, z której zaczęła sączyć się ciepła ciecz. Chciał się podnieść, ale sadysta mu na to nie pozwolił. Kopnął go w brzuch, uśmiechając się szeroko. Nachylił się nad nim i spojrzał w błękitne oczy. Kuroko z trudem powstrzymując łzy, skierował wzrok w inną stronę.

-Z Tobą to nie ma już zabawy. Haha, kurcze nie mogę.

Pełne pogardy spojrzenie przeszyło go na wylot. Uczucie, które żywił do tego chłopaka wcale nie wygasło. Nawet wtedy, gdy ten zaczął się nad nim znęcać. "W miejscu publicznym nic takiego mi nie zrobi..."-pomyślał. I miał racje. Sejiuro nie pozwoliłby sobie na to, aby przez coś takiego stracić w oczach obywateli Tokio.

-Temat pogłębimy w domu. A tylko spróbuj nie przyjść. Wiesz jak to się skończy, prawda?

Jego ukochany odszedł. Usiadł na ławce i spojrzał w niebo. Nie miał już do niczego siły. Już wszystko było mu obojętne. Nawet płacz uważał za zbędny. Wstał i powolnym krokiem udał się nad rzekę. Wpatrywał się w taflę wody pustymi oczyma. Skoczył. Miał już dość. Po co się tak męczyć, skoro można wszystko zakończyć? Akashi go nie kocha. Tyle zdążył wywnioskować przez ten długi okres cierpienia. Wszystkie rany, które zostały mu zadane...z każdym dniem bolały coraz bardziej....Przez te wszystkie dni, desperacko poszukiwał argumentów, które świadczyły by o tym, że Seijuro odwzajemnia jego uczucia....Ale przez cały czas żył w słodkim kłamstwie...Utonął. Wszystko się skończyło. W jednej chwili wszystko uleciało. Czy to mogło potoczyć się inaczej? Tetsuya nie był w stanie opuścić ukochanego...Za bardzo go kochał. Nawet jeżeli ten go krzywdził...Nie mógł przestać kochać....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tak sobie usiadłam i to napisałam....Jestem w dołku, jak to na mnie przystało....Moja depresja się pogłębia....Nie mam siły do życia ;-;
Aiko starała się pisać jak najmniej dołująco....i ma nadzieje, że jej się to udało ;-; A napisała to bo....No powód powyżej...Beznadziejny tekst, ale zawsze coś....

~~Aiko