MidoTaka cz.8

Biała róża...cz.2

Kilka dni po odwiedzinach niebieskookiego i jego chłopaka, wysłano mnie na wymianę szkolną. Do Francji. Zawsze chciałem tam pojechać, ale kiedy dowiedziałem się o tym, że to właśnie mnie wybrano...Nie było mi zbyt wesoło. Nie chciałem zostawiać Takao samego i to w tak ciężkim dla niego okresie. Nie mogłem jednak odmówić...Jedynym wyjściem było odstąpienie tego zaszczytu komuś innemu. A było naprawdę sporo chętnych. Każdemu z nich oznajmiłem, że muszę się dogłębnie zastanowić kto pojedzie za mnie do Paryża...Choć szczerze powiedziawszy nie zastanawiałem się zbyt długo. Po prostu wybrałem pierwszą lepszą osobę i tyle. Później udałem się do domu Kazunari'ego. Wypuścili go na jakiś czas ze szpitala. Za 3 tygodnie jednak miał tam wrócić. Bynajmniej to i tak dużo. W dodatku, już w tym miesiącu miały być jego urodziny. To że mógł spędzić je w domu z rodziną, było naprawdę satysfakcjonujące.
Dotarłszy pod dom ciemnowłosego, zapukałem do drzwi. Przez jakiś czas stałem na zewnątrz, czekając aż ktoś łaskawie wpuści mnie do środka. Minęło kilka minut. "Może nie ma ich w domu?" pomyślałem. Obróciłem się na pięcie i zrezygnowany ruszyłem przed siebie.
-Shin-chan!!!! Wracajaaaaaaj!!!! -usłyszałem nagle. Odwróciłem się, a moim oczom ukazał się Takao stojący na schodach przed mieszkaniem. Był w piżamie, a na dworze było naprawdę chłodno. Podbiegłem do niego i zmarszczyłem brwi.
-Takao, raz dwa do domu!
-Już, już...To tak mi się dziękuje? -spytał dziecinnym tonem.
-Dziękuję, że po mnie wyszedłeś -pocałowałem go delikatnie w czółko -No, a teraz do domu, jazda. Obydwoje weszliśmy do środka. Ściągnąłem buty i kurtkę. Udałem się do salonu, gdzie powędrowało dziecko w za dużej piżamie. A może tylko mi się taka wydała? W każdym bądź razie, uznajmy że miałem racje. Usiadłem na kanapie tuż obok ciemnowłosego. Spojrzałem w jego szare oczy. Były takie roześmiane, ale coś mnie jednak w nich niepokoiło. Były...jak to się mówi..? Szklane? Chyba tak....
-Takao, dobrze się czujesz?
-Owszem kapitanie -zasalutował i uśmiechnął się szeroko, co mnie odrobinę uspokoiło. Był entuzjastyczny i energiczny, jak zawsze kiedy jego samopoczucie było bardzo dobre. Uśmiechnąłem się lekko niby do samego siebie. Chwyciłem pilot w rękę i włączyłem telewizor.
-Ne, Shin-chan, słyszałem że jedziesz na wymianę szkolną do Francji. To niesamowite!
-Hm? Skąd Ty to wiesz? A zresztą. I tak odstąpię komuś miejsca, nie jadę tam, Takao.
-Heee? Ale czemu? Przepuścić taką okazję? Musisz pojechać!
-Muszę? O ile dobrze wiem to mam prawo decydować o tym co zrobię, a czego nie, prawda? -spytałem oschle. Chwilę później pożałowałem mego poprzedniego tonu. To było tak jakbym był na niego zły za to, że wyraził swoje zdanie. A wcale tak nie było. Spojrzałem na niego. Na twarzy zamiast choćby lekkiego uśmiechu, widniał smutek. Nie bardzo wiedziałem co powiedzieć. Moja "duma" rozkazała mi siedzieć cicho i czekać na dalszy przebieg zdarzeń. Zapanowała niezręczna cisza. Zwykle coś takiego działało na mnie kojąco. Nie lubiłem zbyt dużo mówić, a już tym bardziej słuchać tych "opowieści" płynących z ust innych. Ktoś ma coś do powiedzenia, to niech ujmie to krótko i zwięźle. Tak zawsze myślałem i raczej się to nie zmieni. Ale teraz..? Jeżeli chodzi o Takao...To że zwykle miał dużo do powiedzenia, wcale mi nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Zawsze wysłuchiwałem go do końca. Nie przerywając mu, próbowałem rozkminić do czego dąży. Więc to, że w tej chwili siedział cicho jak mysz pod miotłą, było...Niecodzienną sytuacją. Tak, to chciałem powiedzieć. Poczułem dziwne ciepło na ramieniu.
-Takao...?
-Shin-chan...Sądzę, że powinieneś tam pojechać...W końcu tak ciężko na to pracowałeś i w końcu Cię doceniono. Więc szkoda marnować taką okazję....Dlatego...
-Takao...Słuchaj, chętnie bym pojechał, bardzo się cieszę, że w końcu dano mi szansę, ale...Nie chcę zostawiać Cię tu samego, rozumiesz?
-To tylko dwa tygodnie...Wrócisz akurat na moje urodziny -uśmiechnął się szeroko -Ach...ale skoro nie chcesz...Czyli nie dostanę jakiegoś upominku z Paryża...-udał teatralny szloch. Westchnąłem cicho, a moje kąciki ust uniosły się ku górze.
-Pojadę...A-Ale tylko po to, żeby kupić Ci prezent na urodziny...-w odpowiedzi uzyskałem cichy śmiech.
-Dziękuję, Shin-chan.
No i tak wróciliśmy do punktu wyjścia. Jak mówiłem na początku, znajduję się we Francji. A mianowicie w Paryżu. Miasto zakochanych...co? Zwiedziłem naprawdę wiele ciekawych miejsc, poczynając od Wieży Eiffla, a kończąc na Katedrze Notre-Dame. Zdjęcie tu, zdjęcia tam...W końcu zabrakło mi pamięci w telefonie. To się nazywa mieć szczęście, prawda? Paryż to naprawdę wspaniałe miejsce, nie wspominając już o modzie tam panującej, czy białych nocach. Jestem wdzięczny Kazunari'emu, że namówił mnie na wyjazd. Gdyby nie on, kisiłbym się teraz w klasie na lekcji. Dzień przed powrotem do domu, wstąpiłem do sklepu z pamiątkami. Różnorodny wybór...I jak tu się zdecydować? W rogu pomieszczenia na półce, dostrzegłem białego misia. W łapkach trzymał "pozłacaną" Wieżę Eiffla, a na główce miał niebieski berecik. Spodobał mi się. Przechwyciłem słodziaka i ruszyłem w stronę kasy. Zapłaciłem i z powrotem udałem się do hotelu, aby spakować walizkę.
Następnego dnia, z samego rana udaliśmy się na lotnisko. Ledwo zdążyliśmy na samolot...Ale tu nie o tym. Grunt, że jednak się udało. Podróż trwała około 5 czy 6 godzin. W Japonii trwała jeszcze noc. Postanowiłem więc udać się prosto do domu. Zostałem przywitany oklaskami i gratulacjami. Moja młodsza siostra rzuciła mi się na szyję uradowana. Cóż..tak szczerze...Również cieszyłem się, że znów mogłem z nią być. Naprawdę sympatyczne dziecko. Wziąłem szybki prysznic, przebrałem się w piżamę i zaraz po ułożeniu się wygodnie w łóżku, zasnąłem. Obudziłem się po 15...Dość późno. Nigdy tak długo nie spałem, czyżby zaczął się starzeć?
"Poranna toaleta", ubranie się, "zjedzenie śniadania", byłem gotowy do wyjścia. W biegu chwyciłem maskotkę zakupioną poprzedniego dnia i wybiegłem z mieszkania. Byłem uradowany faktem ponownego spotkania się z ciemnowłosym. Na twarzy malował się szeroki uśmiech, co było u mnie rzadkością.
Gdy znalazłem się przed domem zamurowało mnie. Stała tam karetka, a tuż obok niej zapłakana matka Takao. Pojazd odjechał, a kobieta osunęła się na ziemię rozklejając się na dobre. Spanikowałem. Podbiegłem do niej i ukucnąłem obok.
-Co się stało?! Coś z Takao?! Proszę powiedzieć!
-Kazu...Kazunari-chan...On nie żyje...-odpowiedziała przez łzy.
-C-co...? To..To jakieś żarty! -krzyknąłem i ruszyłem w stronę wejścia. Wbiegłem po schodach na górę, gdzie znajdował się pokój ciemnowłosego. Otworzyłem drzwi i szybkim krokiem wszedłem do środka.
W łóżku leżało blade jak śnieg ciało. Chwyciłem jego rękę. Była zimna...Nie wyczułem pulsu, oddechu też nie było. Miś którego dotychczas trzymałem, upadł na ziemię, a ja zaraz po nim.
-Takao nie wygłupiaj się...Takao do cholery! -do oczu napłynęły mi łzy. Przecież dziś jego urodziny...
-Midorima-kun...on...Kazunari-chan...nie ma go już z nami...
-Nie zgadzam się na to! Obudź się! Wróć do nas, Takao! -krzyczałem płacząc -Wróć do mnie! KAZUNARI!
Kilka dni później odbył się pogrzeb. Od dnia śmierci ciemnowłosego byłem pod opiekę psychologa, tak samo jak jego matka. Straciłem go...To był cios prosto w serce...Kiedy wszyscy rozeszli się, podszedłem do grobu. Złożyłem na nim białą różę.
-Dotrzymałem obietnicy, Takao...Wkrótce...Wkrótce znowu się spotkamy...-po moim policzku spłynęła samotna łza.
-Dziękuję Ci, Shin-chan...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
No i koniec...Heh..^^"
Mam nadzieję, że ktoś dobrnął do końca..^^"
Ja wiem, ostatnia część nie bardzo wyszła ;-; Gomene ;-; Bardzo, bardzo ;-;